‘Je hebt toch zelf voor kinderen gekozen? Nou, dan moet je ook niet zeuren.’ Dit is wat veel vrouwen tegen zichzelf zeggen op het moment dat ze het even zat zijn en hun hart willen luchten. Terecht of niet? Ik vind van niet, sterker nog, het is heel erg gevaarlijk als jij je emoties onderdrukt. Op het moment dat jij niet kunt ontladen, creëer je een beerput. En als die nooit geleegd wordt zal deze exploderen en zit je tot je nek in de shi… uhh ellende. Gelukkig kun je dit heel makkelijk voorkomen met een paar simpele trucs!
Zeuren is voor watjes
Je kent vast wel iemand in je omgeving die eindeloos kan klagen. Ik ken er een en doop haar voor nu even om tot Sjaan. Ze geeft altijd op van alles af. Sjaan haar glas is altijd half leeg in plaats van half vol. En tot overmaat van ramp komt Sjaan niet in actie, Sjaan is namelijk een slachtoffer, slachtoffer van alles en zij kan er niets aan doen. Om een voorbeeld te geven, ze benoemt tegen Jan en alleman dat haar buren te veel herrie maken, maar die arme buren hebben geen flauw benul. Uiteraard heeft ze dit nog nooit bespreekbaar gemaakt met haar buren.
Precies dít gedrag van Sjaan noem ik zeuren. Toen ik laatst aan een vriendin vroeg hoe het met haar ging bleef ze op de vlakte. Ik wist dat ze het zwaar had thuis maar na wat doorvragen ze zei: ‘Ik wil niet zeuren dus ik benoem het maar niet’. Een andere vrouw die ik laatst sprak bij het kinderdagverblijf excuseerde zichzelf toen ze even haar hart luchtte over haar onhandelbare peuter. Eigenlijk best bijzonder dat ze dit deed, want het benoemen van wat je ervaart, eerlijk en open, is heel erg belangrijk om te doen. Hierdoor kun je ontladen. Juist door het te benoemen, haal je de lading eraf, dan mag het er zijn. Dát is precies de reden waarom het zo oplucht als je het even besproken hebt met iemand.
Er is dus een groot verschil tussen zeuren (dit doen de slachtoffers) en benoemen. Benoemen dat je iets zwaar vindt, om je hart te luchten, advies te krijgen of je ervaring te delen, is heel effectief. En dat in tegenstelling tot Sjaan die zeurt om het zeuren.
Praat je ook zo tegen vriendinnen?
Dat stemmetje, dat je zegt dat je een zeur bent, is de innerlijke criticus. Deze (nogal onvriendelijke) criticus is een hardnekkig fenomeen. In de kern super waardevol, want deze criticus wilt ons behoeden voor gevaar. En dat is super belangrijk! Maar hij slaat ook wel eens door. En niet zomaar eens, velen van ons horen hem de hele dag door roeptoeteren. Helaas helpt ons brein ons hierin niet: als je iets maar vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf een keer geloven. En dat werkt dus ook zo als je innerlijke criticus maar vaak genoeg zegt dat je een zeur bent.
Praat jij op eenzelfde manier tegen je vriendinnen als tegen jezelf? Ik verwacht dat je geen vriendin overhoudt als je haar nooit laat uitpraten en aangeeft dat ze niet mag zeuren omdat ze zelf voor kinderen heeft gekozen. Dat zou je natuurlijk nooit in je hoofd halen, dus waarom doe je dit wel tegen jezelf?
Leeg die beerput voordat deze explodeert
Het is dus heel erg fijn als je iets kunt doen aan dit negatieve stemmetje. En je dit stemmetje gaat trainen om wat liever voor jou te zijn. Dat kun je namelijk trainen, net als je spieren in de sportschool. Als je dit consequent en frequent doet, dan kun je een veel vriendelijkere criticus creëren. Het is net als het opvoeden van een kind. Al durf ik te stellen dat deze criticus minstens zo vasthoudend is als kinderen kunnen zijn 😉. En ga daarnaast aan de slag met je beerput, kijk eens of jij er ook een hebt. En kijk er eens in. Neem de verantwoordelijkheid om goed voor jezelf te zorgen en er wat mee te doen. Of kies je ervoor te luisteren naar je innerlijke criticus die je vertelt dat je dat niet moet doen. Als je dat laatste doet, dan zorg je niet goed voor jezelf. Dan laat je je leiden door angst. Die innerlijke criticus wilt je namelijk binnen de comfortzone houden, want erbuiten gaan vindt hij spannend. Stap er eens uit en ga het doen, je zult je opgelucht en vrijer voelen! Wat heb je te verliezen?
