‘Pfff was het maar een gewone werkdag…!’ Yep, dit was een gedachte tijdens onze vakantie, afgelopen zondag. We hadden vakantie en ik wenste een werkdag… Hoe bizar toch?!
Vakantie… wat is dat?
Vakantie heeft een nieuwe betekenis gekregen na de komst van onze kinderen. Vorige week woensdag vertrokken we met de auto naar de Belgische Ardennen. Een week in een gloednieuwe safaritent op een mooie camping in een prachtige omgeving!
Nadat we eindelijk alle spullen hadden verzameld en ingepakt reden we, een dik uur later dan gepland, met een overvolle auto eindelijk weg! Ondanks dat de autorit intensief was, ging het wel voorspoedig en kwamen we na 4 uurtjes en maar 1 keer stoppen aan! We hadden weinig geklaag en gehuil op de achterbank tijdens de rit maar ze hebben zowaar 5 minuten tegelijk geslapen ;-). So far, so good!
Een slurpfruitje: de perfecte bliksemafleider
Bart reed het eerste deel en ik vond het vanaf de bijrijdersstoel wel ‘werken’ om de kids af te leiden, bezig te houden en ervoor te zorgen dat de knuffels heel bleven.
Toen Féline even later verdrietig was en ik mijn hand op haar been legde (ja precies vanaf de bijrijdersstoel zo met mijn arm langs mijn stoel naar achter) kon ik die niet meer weghalen zonder dat ze ging piepen. Tsja, wat doe je dan? Je hand weer gauw terug leggen dus! Met een nogal ‘dode’ arm tot gevolg – ik voelde hem op een gegeven moment niet meer… Grrr, totdat ik het echt zat was en ik er een slurpfruitje ingooide als bliksemafleider. Mét succes!
En toen… krak!
Het was heerlijk toen we aankwamen, prachtig weer, een speeltuin recht voor onze tent. Het buitenzwembad was verwarmd en hadden we helemaal voor onszelf, het was heerlijk rustig op de camping! Helemaal top!
Dag 2 ging het al mis! In het zwembad dook Bart onder mijn benen door, tilde me op (en Féline want die had ik vast) en… ging door z’n rug! Hij kon niets meer dan in bed liggen, pijnstillers nemen en wachten totdat het beter zou worden. Super rot voor hem én ook voor mij. Want dit betekende dat alles wat er qua kinderen moest gebeuren op mij aankwam! Van tandenpoetsen, tot splinters weghalen, pleisters plakken en ze tot gevoelsmatig wel 100 x terug in hun bed leggen… En, o ja, ik had er zelfs een 3e kind bij want er was nog iemand die zijn onderbroek niet zelf aan kon doen… (sorry Bart als je dit leest, ik weet dat je het super rot vond om te vragen!)
NEE! JE MAG GEEN IJSJE!!
De eerste dag ging het nog wel, de tweede werd ik al wat minder gezellig en de derde dag was ik ronduit prikkelbaar. Ik had namelijk 0,0 tijd voor mezelf deze dagen en geen moment échte rust. ‘s Avonds als ze dan eindelijk sliepen was ik uitgeteld. Ze lagen samen op een ‘kamer’ en de tent was nog super licht om 20.00 uur. Ook kon Féline voor het eerst in haar leven uit haar bed klimmen waar ze het rijkelijk van nam ;-).
Ik had geen zin meer om een boek te lezen, geen puf meer voor een wandeling in het bos. Lucas voelde dit en ging eindeloos aandacht vragen. Hij zocht bevestiging. Hoe minder ik hem dat wilde geven, hoe meer hij het ging vragen. En je weet net als ik: negatieve aandacht is ook een vorm van aandacht! Je raadt het al: ik verlangde ineens naar een werkdag. Een dag waarop ik momenten van rust voor mezelf kan nemen zodra ik dat wil. Ik geen politieagent hoef te spelen, geen billen hoef af te vegen en niet onder de snot vlekken zit!
‘Ik word gek van de hele dag aan staan!’
Diezelfde avond kaartte ik dit aan bij Bart. Want ik genoot niet meer van de vakantie. Ik baalde van mezelf en mijn onaardige kortlonderige gedrag. Ik irriteerde me aan Bart terwijl hij er niets aan kon doen. Na 5 minuten ratelen was alles eruit en wát voelde ik me opgelucht! Ook vroeg ik Bart om de kinderen die dag erna even een klein moment van mij over te nemen. Al was het met de Ipad in bed zodat ik even een half uurtje voor mezelf had. Dat vond hij een goed plan!
Gelukkig ging zijn rug die dag erna wat beter. Die ochtend nam hij de kinderen mee naar de speeltuin en had ik het rijk (de tent ;-)) voor mij alleen. Tijd voor mij, YES! Ik ben op de rand van de veranda gaan zitten en heerlijk gaan schrijven. Ik heb ademhalingsoefeningen gedaan en heerlijk voor me uitgestaard naar de prachtige bossen terwijl ik luisterde naar de fluitende vogels. Tijdens Féline haar slaapje die middag ging Bart met Lucas op pad en had ik weer een uur voor mezelf! Ik voelde me meteen die dag zóveel fijner, het was een topdag, ik voelde me lekker en genoot weer!
Lessons learned?!
Wat leer ik hiervan voor de volgende vakantie? Het plan bijstellen als er iets anders loopt dan je verwacht is key! (lees: Bart die door zijn rug ging…)
Ik had van tevoren bedacht dat de kinderen veel meer samen zouden spelen bij de speeltuin, waardoor wij tijd voor onszelf zouden hebben. Daarnaast ook dat Bart en ik elkaar ruimte zouden geven door even de kinderen mee te nemen zodat de ander rust had of juist dat hij of ik even weg zou kunnen zonder kinderen.
Dit plan viel dus in duigen door zijn rug en ik anticipeerde in het moment door de zorgtaken over te nemen en vanuit de gedachte ‘ik fix dit wel en zorg dat Bart goed kan herstellen’. Door even afstand te nemen en te reflecteren bracht ik mezelf tot het inzicht om het aan te kaarten, omdat ik me niet fijn voelde. Precies dat wat nodig was!
Vakantie: uitrusten of uitputten? 😉
