Ik zat al een tijd niet lekker in mijn vel.
Maar ik had het niet door. Want ik leefde vooral vanuit mijn hoofd en bleef maar doorgaan. Mijn dag zag er ongeveer zo uit:
06.00 uur – de wekker: extra vroeg opstaan want er moest gekolfd worden
06.30 uur – snel aankleden, tanden poetsen en opmaken
06.45 uur – hup gauw de auto in, voor de file op weg naar Amsterdam
Daarna de hele dag van afspraak naar afspraak. En tussendoor al bellend of onhandig met 1 hand een boterham smerend 2 keer per dag kolven.
Shit het is al 16.00 uur en kak waarom loopt deze meeting nu alwéér uit – ik moet echt weg want anders sta ik vast en ben ik te laat thuis. Ik wil niet dat Lucas meer dan 9 uur op het kinderdagverblijf is én ik moet ook nog eten koken.
En oja, Lucas krijgt zo honger en ik heb niet meer melk mee gegeven dus ik moet echt op tijd terug zijn.
17.00 uur – gestrest vlieg ik de auto uit en loop te snel op mijn hoge hakken de voordeur binnen. Ik gooi mijn laptop tas, handtas én kolftas in de hoek en wil de deur uit sprinten om Lucas op te halen.
Oh shit, ik moet terug want de melk moet in de koelkast voordat ik mijn witte goud weg kan gooien..
17:15 uur – ik kom weer thuis met Lucas en ga het eten koken. Stiekem had het veel handiger geweest als ik hem later zou ophalen, want koken met 1 hand is niet zo handig. Maarja ik heb bedacht dat 9 uur echt de max is voor een dag kinderdagverblijf en na die dag wil hij echt alleen maar heel dicht bij mama zijn…
18:30 – leuk die Rapley methode maar het eten ligt niet alleen over tafel verspreid maar in een cirkel van 1m2 rondom Lucas ligt overal broccoli door de kamer heen. Gelukkig komt Bart huis en heb ik even een extra paar handen om dit slagveld op te ruimen.
Nog even zelf wat eten en dan om 19.00 uur Lucas naar bed brengen, het is mijn ‘beurt’.
20.00 uur – hij lijkt eindelijk te slapen. Pff toch pittig om hem zelf te leren in slaap te vallen.
20.15 uur – ik pak mijn laptoptas uit de hoek, pak mijn laptop en klap hem open. Nog even die offerte afmaken die vandaag de deur uit moet en mijn mailbox enigszins op orde brengen want ik zie door de bomen het bos niet meer.
22.15 uur – ik ga naar bed en voed Lucas eerst nog even. Hopen op een nacht waarin ik max. 2 keer wakker word.
Ik voelde me niet eens onwijs moe
Dit waren mijn dagen en nee ik voelde me niet eens onwijs moe. Terwijl de nachten in bepaalde fasen echt terror waren.
Pas toen ik op een dag op de snelweg reed en mijn hart in mijn keel zat omdat ik bijna op een andere auto inreed die ik even gemist had werd ik wakker. Waar was ik mee bezig?!
Altijd maar doorgaan en aan staan. Echt genieten kon ik niet. Stil zitten was er al helemaal niet bij. Toch voelde ik niet dat het niet goed ging: tot deze wake-up call op de snelweg.
Sterker nog, ik had juist het gevoel dat ik het knap deed. Dat ik mijn carrière, een baby, huishouden en sociaal leven allemaal in de lucht hield.
Maar toch was ik stiekem bang. Bang voor die burn-out die nooit iemand zag aankomen. Dat zou mij echt niet gebeuren!
Nu weet ik dat ik ernaar op weg was. Toen voelde ik het echt niet. Ik vond voelen überhaupt moeilijk, hoe deed ik dat ook alweer? En wilde ik wel écht voelen hoe het met me ging?
Toch ging ik daarmee aan de slag. Heb ik stap voor stap geleerd weer écht mezelf te zijn. Niet meer te leven vanuit allerlei overtuigingen in mijn hoofd en weer te leren wat mij nu écht blij maakt.
Geniet ik veel meer én bovenal voel ik rust, ondanks dat ik 2 kleuters, een baby én een eigen bedrijf heb. Ja het kan echt!
Het PRIDE programma bevat alle elementen die mij geholpen hebben hierbij. Nieuwsgierig? Lees dan hier verder.
