Zaterdag middag was het weer feest. Manlief is voetballen en ik leg Lucas in bed. Ik kom weer beneden en aanschouw de gigantische puinhoop die onze lunch achtergelaten heeft. Een halve bak hummus die Féline heerlijk met haar vuistjes in haar haar, onder haar slab op haar mooie witte nieuwe shirt, op de tafel én op haar stoel heeft gesmeerd. En natuurlijk, niet te vergeten, het kuipje boter dat op dit moment meer op pindakaas lijkt aangezien de buiten- en binnenkant besmeurd zijn met pindakaas – jak. Blijkbaar had ik deze binnen de ‘gevarenzone’ van ons lieftallige monstertje laten staan.
Pfff.. ligt mijn peuter na een vermoeiende ochtend eindelijk op bed, dan wil ik gewoon even zitten, gewoon even rust.. Maar helaas ruimt de bende zichzelf niet op. Na deze pittige ochtend ben ik er wel even klaar mee. Het is nu tijd voor een pauze, even zitten en niks doen. Toch voel ik de aandrang om alles op te ruimen, mezelf realiserend dat het wel even gaat duren. De kans dat Lucas tegen die tijd weer beneden is – hij slaapt tegenwoordig niet lang meer – is groot. Een dilemma: kiezen voor even een moment rustig zitten terwijl het een bende is, of eerst opruimen met het risico dat Lucas dan weer beneden is en aandacht wil?
Bende geeft onrust
Voorheen maakte ik mezelf wijs dat ik niet rustig kon (of mocht?) zitten en ontspannen als het zo’n bende was. De bende creëerde onrust in mijn hoofd. En pas als de bende was opgeruimd, dán was er ruimte voor ontspanning. Maar, als ik op deze manier blijf denken, dan zou ik praktisch nooit rustig kunnen zitten. Die eindeloze stapel was, al dat speelgoed, het slagveld na iedere maaltijd… er is altijd wat te doen. Als ik pas kan ontspannen als alles op orde is, wanneer is dat dan?! Moet ik dan wachten tot de kinderen 18 jaar zijn en uit huis gaan? Dat is, even rekenen, over ongeveer 16,5 jaar…
Nee! Dat wil ik niet. Ik leef nu en ik weet dat het anders kan! Ik weet dat ik hier zelf iets aan kan doen. Ik heb dus al het beleg in de koelkast opgeborgen en de rest van de bende lekker laten liggen. Ben, samen met Féline, lekker buiten in het zonnetje gaan zitten. Waar ik voorheen onrustig met mijn iPhone in mijn hand veel te hete thee naar binnen werkte zodat ik snel kon opruimen, deed ik dat nu niet. Ik herkende het stemmetje direct: ‘Je mag niet gaan zitten, je moet eerst alles opruimen’. Ik koos er nu voor om niet te luisteren.
Train je gedachten
Het leuke van gedachten is dat je ze zelf kunt beïnvloeden! Je hebt namelijk gedachten, maar je bént niet je gedachten. Je kunt ze dus zelf veranderen en beslissen om er wel of niet naar te luisteren. Voor mij werkt het goed om op zo’n moment mijn gedachten uit te schakelen. Ik doe dat door een bewust ‘in het hier en nu’ moment te creëren. Ik neem bewust en beheerst een slok van mijn thee, proef de structuur, de temperatuur en de smaak. Ik adem bewust een aantal keer in en uit. Op het moment dat ik met volledige aandacht in- en uitadem, ben ik 100% in het hier en nu en dus niet bezig met de bende in huis. Sinds ik dit doe, merk ik dat het iedere keer wat makkelijker gaat. Het is vergelijkbaar met het trainen van spieren in de sportschool: je boekt alleen progressie door structureel te blijven trainen. Na 10 minuten buiten in het zonnetje genoten te hebben van mijn heerlijke kop thee, voelde ik me weer wat opgeladen. Ik kon even ontspannen en heb daarna met nieuwe moed (het geeft immers een fijn gevoel om even goed voor jezelf te zorgen) het ‘hummus-slagveld’ opgeruimd!
