De valkuil van nadenken
Hoe goedbedoelde vragen je kind zich nóg rotter laat voelen
Met een gezicht als een oorwurm stapte hij resoluut de woonkamer binnen. Het was woensdagmiddag en Lucas (7) kwam net terug van zijn voetbaltraining.
Zonder oogcontact te maken liep hij langs me heen, trapte zijn voetbalschoenen uit en klom op de bank. De warme deken die daar lag trok hij tot over zijn hoofdje heen, helemaal verstopt.
Zijn vader probeerde hem eerst te troosten en de emoties er gewoon te laten zijn. Daarna probeerde hij te achterhalen wat Lucas zo overstuur maakte.
Vragen als: “Wat is er?”, “Waarom huil je?” en “Wat gebeurde er?” vlogen op hem af. Tussen het intense en hartverscheurende gehuil door probeerde hij antwoord te geven.
Hij kreeg de schuld
Lucas vertelde dat hij tijdens de training op een bal afrende en botste tegen een andere jongen. Die viel op de grond en Lucas kreeg van de trainer de schuld.
Toen hij wilde uitleggen dat het een ongeluk was, luisterde de trainer niet meer. De trainer was al weggelopen.
Op dat moment leek het alsof Lucas worstelde met het onterecht krijgen van de schuld, iets wat ieder ouder direct herkent als super vervelend.
Zijn vader probeerde samen met Lucas oplossingen te bedenken: “Volgende keer even tegen de trainer zeggen wat er gebeurd is.”
Het werd alleen maar erger
“Ik wil daar nooit meer naartoe!” bulderde hij, nog steeds intens verdrietig. Nog meer vragen volgden, maar ook dat mocht niet baten: “Alle kinderen haten me omdat ze denken dat ik het heb gedaan!”
Toen besloot ik het anders aan te pakken. Ik nam Lucas een-op-een mee naar boven en gebruikte een specifieke brein-techniek: korte, gerichte vragen die snel duidelijk maakten wat er écht aan de hand was.
Binnen enkele minuten werd helder: het ging niet om het onrecht en ook niet om de angst dat anderen hem zouden haten. Zijn verdriet kwam voort uit iets dat ons bewuste brein niet direct kan bedenken. Dus alle vragen zouden nóóit het werkelijke antwoord geven.
Ons bewuste brein is slechts 5% van onze totale hersencapaciteit. De werkelijke bron van zijn rotgevoel zat al voordat de schuld überhaupt speelde.
Wat volgde, waren logische projecties: het rotgevoel werd gekoppeld aan overtuigingen die hij vaker in zijn dagelijks leven toepast. Ze leken logisch, maar vormden niet de kern van het probleem.
Dit was er echt aan de hand
Toen hij zich bewust werd van de echte bron én inzag dat de projecties niet nodig waren, stopte hij automatisch met die gedachten.
Direct na deze bewustwording verdween de doffe blik uit zijn ogen. Zijn blik klaarde op, de schittering kwam terug en hij voelde zich meteen weer goed.
Na in totaal 10 minuten ging hij terug naar beneden.
Zonder dat ik hem had gevraagd hoe hij zich nu voelde en wat hij wilde met voetbal vertelde hij spontaan en vrolijk aan zijn vader dat ‘de vraagjes van mama’ (zoals hij ze noemt) hem hadden geholpen. Hij wilde gewoon volgende week weer naar voetbal.
Dit was niet het effect van praten of zijn hart luchten. Het ging erom dat iets in zijn hoofd op onderbewust niveau actief was, waardoor hij een intens rotgevoel kreeg.
Zijn bewuste brein probeerde dit te verklaren door het te koppelen aan logische elementen: het onrecht van de trainer en de angst dat andere kinderen hem zouden haten.
Iets onbenulligs als een geluid
Precies hetzelfde gebeurt bij ons volwassenen dagelijks. Een geluid, beeld of geur kan een intens vervelend gevoel oproepen, waarna we dat projecteren op iets anders.
Dat kost bakkenvol energie en schaadt ons. Stel je voor dat dit bij Lucas niet was opgelost: de trigger (het harde gegil van een ander kind) zou elke week terugkomen. Dan zou hij op een gegeven moment nooit meer naar voetbal willen.
Nu de trigger geneutraliseerd is, heeft hij er geen last meer van.
PMA is een supersnelle, effectieve methode die de werking van het brein volgt.
Hiermee is het geschikt voor iedereen met een gezond werkend brein. Dus ook voor kinderen zodra ze goed kunnen praten.
Door onderbewuste triggers te neutraliseren bevrijd je jezelf van energielekken en onnodige (vaak negatieve) projecties.
