Gisteren trok ik mijn nieuwe hardloopschoenen aan en ging ik een stuk rennen.
Mét tegenzin welteverstaan.
Tot overmaat van ramp begon het ook nog te regenen. Even flitste door mijn hoofd ‘ik kan ook niet gaan’, maar ik ging toch. Ik kan mezelf beter motiveren nu de vakantie in aantocht is (ik heb nog 6 weken voor mijn bikini-body 😉).
Stom genoeg genoot ik er vervolgens wel van. Het buiten zijn, de frisse (regen)lucht, even alleen me, myself and I. Muziekje op en gaan!
Ondanks dit alles was het niet in mijn tempo terug te zien dat ik genoot.
Vandaag ging ik weer rennen (ja ik ben echt gemotiveerd 😉). Vandaag liep ik de eerste 10 minuten een dikke km per uur harder dan gisteren! Toen mijn appje me dit in mijn oor vertelde kwam er een dikke glimlach op mijn gezicht.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik wind mee had, maar ondanks dat, was dit echt wel een groot verschil! Het voelde alsof het weinig moeite kostte, wat heerlijk!
Na 10 minuten kreeg ik het steeds zwaarder.
Ik had nu wind tegen en had het inmiddels bloedheet. Die verfrissende regen van gisteren was weg, vandaag was het benauwd. Mijn tempo vertraagde en ik moest me concentreren. Waar ik eerder alle fietsers met een grote glimlach aankeek, keek ik ze nu vluchtig aan met een ingespannen tomatengezicht. Focus!
Ik kan ook tot aan de oversteek met die weg rennen bedacht ik. Dan zou ik zo’n 23 minuten rennen i.p.v. de 27 van gisteren. Tenslotte rende ik een stuk harder en kreeg ik mijn ademhaling niet lekker meer naar beneden. Dus stelde ik mijn doel bij.
Eindelijk was ik bij de oversteek aangekomen. Hard hijgend, bezweet en rood liep ik het laatste stuk door naar huis.
‘Het was me niet gelukt het rondje vol te maken’ schoot er door mijn hoofd. ‘Ik heb niet helemaal voldaan’.
Vroeger voelde dat als falen. Maar vandaag voelde het juist als een overwinning. Want ik had de eerste 10 minuten veel harder gerend en mijn tempo lag ook nog eens gemiddeld een dikke 0,6 km/u hoger! Maar daarnaast deed ik iets veel belangrijkers: ik luisterde naar mijn lichaam, een overwinning op zich!
Je doelen bijstellen aan de hand van de omstandigheden: dát is het leerproces.
In de praktijk zie ik dit toch vaak anders. We eisen van onszelf dat als we besluiten dat we minder gaan overwerken of meer willen genieten dat we dit direct ook toepassen. En niet 1 dag, nee gewoon als een nieuw ‘normaal’.
We moeten het direct kunnen, dus niets ‘leerproces’ om hier te komen. Zelfs het beter voor onszelf zorgen is iets wat we goed moeten doen!
Waarom vliegen we dit niet anders aan? Bijvoorbeeld als hardlopen, waarbij je ook niet van jezelf vraagt dat je morgen een halve marathon loopt. Als je 10 km wilt gaan rennen dan werk je daar naartoe. En is het ok dat je soms even een keer minder rent dan gepland. Daarmee faal je niet direct, je bouwt het op.
Met persoonlijke ontwikkeling doen we dit vaak niet.
We nemen ons ‘gewoon voor’ om meer tijd voor onszelf te maken. Minder vaak uit te vallen tegen de kinderen. Meer geduld op te brengen. Aardiger te zijn naar je partner. De stress op het werk te verminderen of nee te zeggen tegen dat extra werk.
Maar zeg eens eerlijk: hoe reëel is het dat je dit doel behaalt? Want welke patronen heb je daarvoor écht gewijzigd die maken dat die kans reëel is? Welk plan heb je uitgestippeld om je doel te behalen? En dan heb ik het nog niet eens over je blinde vlekken die maken dat je dit patroon gecreëerd hebt.
Wat nou als we het voor onszelf zorgen zien als een leerproces, waarin je getraind kunt raken en beter kunt worden. Door vallen, opstaan en bijsturen. Zou dat op zich niet al veel rust geven?
Wil je wat hulp bij dat leerproces? 29 augustus start een nieuwe ronde PRIDE!
